Marianne
Notschaele - den Boer (1960) - reïncarnatietherapeut en auteur - Een
persoonlijk verhaal
Marianne Notschaele-den Boer
EEN PERSOONLIJK
VERHAAL
Spontane vorige
levens
Vanaf jonge leeftijd heb ik spontane
herinneringen aan vorige levens en ‘zie’ of ‘weet’ ik vorige levens van
anderen.
Als kleuter vertelde ik enthousiast aan mijn
ouders over ‘vroeger’; ze spraken mijn verhalen niet tegen, informeerden een
beetje hoe of wat en constateerden dat ik een rijke fantasie bezat. Zo riep ik
bij het zien van een foto van de piramides in Egypte: ‘Kijk, daar heb ik
gewoond, in de woestijn, heel lang geleden!’ Bij een speelfilm over
Noord-Amerikaanse indianen merkte ik gedecideerd op: ‘Hé, zó deden we dat niet,
dat ging anders!’ Ik wist zeker dat op een andere manier gekookt werd dan op tv
werd vertoond.
Toen mijn opa en oma een keer op vakantie
gingen naar Italië, Pompeï, vroeg ik: ‘Nemen jullie alsjeblieft, alsjeblieft,
alsjeblieft een stukje van de Vesuvius voor me mee?’ Het stukje gelige steen
dat ze meebrachten van hun reis rook licht naar zwavel. Wat een herkenning:
“Het ruikt precies zo als toen de Vesuvius uitbarstte.’
De dag dat ik thuis als 7-jarige een
geschiedenisboek uit de kast trok over de tweede wereldoorlog staat me helder
bij. In het boek viel mijn oog op zwart-wit foto’s van opeengestapelde lijken
in een concentratiekamp. Ik kon alleen nog maar staren naar die foto’s en
dacht: ‘Dit ken ik. In kleur. Dit hoort bij de vorige keer dat ik er was’. Op
datzelfde moment ging er in mij iets op slot. Dit vorige leven kwam veel te
dichtbij. Vertellen over vroeger ‘vond ik ineens niet leuk meer’.
Later als ik
groot ben
Het gewone dagelijkse leven nam ’t over.
Ouders, thuis, ruziën met mijn broertje, lagere school, huiswerk, middelbare
school, VWO. Ik las alles wat los en vast zat van tijdschriften tot
wetenschappelijke boeken en dacht na over later. Wat zou ik gaan studeren of
worden? Archeologe, cultureel antropologe, bibliotheekmedewerker, Nederlands
studeren? Soms dacht ik: ‘Later als ik groot ben, word ik gewoon schrijfster’,
om het daarna weer te vergeten.
Na het VWO koos ik de voor mij veilige weg en
volgde een beroepsopleiding tot meertalig directiesecretaresse bij de grote
gloeilampenfabriek in het zuiden van het land. Dat leek me wel wat. Een
nuttige, praktische opleiding en meteen een baan eraan vast. Mooi geregeld. Dat
kon ik dan tot mijn 65e doen. Mij was voorgehouden altijd
zelfstandig de kost te verdienen en met een baan als directiesecretaresse was
ik verzekerd van werk. In de avonduren studeerde ik MO-Frans, voor de lol en
omdat het me zo gemakkelijk afging om Frans te spreken. Voor de grap zei ik
dan: ‘Ik ben vast in een vorig leven Franstalig geweest, zo makkelijk dat ik
het nu vind’.
Bijna tien jaar werkte ik met veel plezier in
een cultureel congrescentrum als nuchtere, snelle directiesecretaresse die vier
talen steno beheerste en moeiteloos ‘blind’ kon typen. Ik hielp mee bij de
organisatie van kunsttentoonstellingen, verzorgde cursussen edelsmeden,
keramiek en tekenen- en schilderen, werkte bij een theater- en muziekafdeling.
Kortom, ik kon mijn creatieve ei kwijt. Secretaressewerkzaamheden deed ik
uitstekend, vooral op hectische momenten wanneer zaken snel tevoren moesten
worden ingeschat. Ik wist wie tevoren zou bellen, welke afspraak zomaar uit zou
vallen, welke vergadermappen plotseling nodig waren etc. Zo werkte iedere
secretaresse toch?
Reorganisatie
In 1990 diende zich een grote reorganisatie
aan. Ineens wist ik plotseling zeker dat ik bij de groep zou horen ‘die eruit
moest’, hoewel dat onlogisch was. Toch gebeurden allerlei merkwaardige
opeenvolgende zaken en … ik kon op zoek naar een andere functie. Nu was iets
nieuws snel gevonden, maar dit werd het punt in mijn (huidige) leven waarop ik
werkelijk nadacht. Wat wilde ik met (de rest van) mijn leven? Omdat, naar mijn
inzicht, toeval niet bestaat en wonderen nog steeds gebeuren, ontving ik in die
periode een folder over een meerjarige beroepsopleiding tot reïncarnatietherapeut
bij de Stichting Reïncarnatietherapie Nederland (SRN) in Utrecht. Ik was
verbaasd: bestond zoiets? Kon je iets leuks studeren op het gebied van
reïncarnatie? Er een vak van maken? Iets in mij ontwaakte.
Vorige levens, wist ik daar niet al wat
vanaf? ’t Was net of er ergens achter in mijn hoofd een piepklein krakend
deurtje opening en ik opnieuw contact maakte met oude informatie. Dit ging ik
studeren, tenzij er teveel vegetarische, geitenharensokkenfiguren rondliepen.
Voor de zekerheid toch maar een tijdje parttime blijven werken in de ‘normale’
bedrijfswereld.
Help!
Het eerste jaar van de opleiding (1991/1992) verliep
voorbeeldig. Ik had het nodige gelezen over reïncarnatie en vorige levens en
alle uitleg vond ik ‘logisch’. Secretaresse-ervaring was handig bij het
uitwerken van sessieverslagen. Ik genoot, voelde me geweldig en op de juiste
plek aanbeland. Tot het eerste praktijktentamen kwam.
In plaats van alle stappenplannen conform het
geleerde te hanteren, ‘zag’ en ‘wist’ ik direct bij het zien van de
examencliënt met welk vorig leven ik aan de slag moest. Ik bedoel, de
examinator zag toch zeker ook meteen welk vorig leven bij een bepaald probleem
hoorde? Nee? Echt niet? Ik schrok me wezenloos. Net zoals ik dacht dat iedere
secretaresse alles vooruit kon zien ten behoeve van degene voor wie je werkte,
kon toch zeker iedereen op deze opleiding vorige levens zien van of bij elkaar?
Daarom zat je toch op deze opleiding? Dacht ik. Omdat het leuk was om met
informatie uit vorige levens te werken? Anderen zagen toch zeker ook direct in
een groep cursisten wie elkaar uit welk vorig leven kende? Nee? Echt niet?
Help!
Ik was zo uit mijn evenwicht gebracht, dat ik
in het tweede jaar (1992/1993) van de opleiding meteen zelf in therapie kon. Om
(opnieuw) te ontdekken en te (leren) werken met het feit dat ik dingen zie/weet
die anderen niet zien of (nog) niet kunnen zien of weten. Ik baalde dat ik niet
een gewoon probleem had, maar opgescheept zat met een paranormaal probleem. Het
duurde daarna zeker vier jaar werken in mijn eigen praktijk
regressie/reïncarnatietherapie voordat ik het woord ‘paranormaal’ gemakkelijk
uitsprak. Woorden als ‘begaafd’ of ‘helderziend’ kreeg ik eerst echt mijn keel
niet uit. Vorige levens kunnen zien of weten vond ik geen gave, maar een last.
Totdat ik dit door de jaren heen in mijn werk leerde hanteren en een juiste mix
maakte tussen stappenmodellen uit de reïncarnatietherapie en werken met vorige
levens op mijn manier.
Boeken van Marianne Notschaele (zie www.vorigelevens.nl)
En nu… boeken
& therapie
Naast regressie- en reïncarnatietherapeut ben
ik schrijver geworden, precies zoals ik als kind al wilde. Inmiddels heb ik
heel wat boeken geschreven. Zo nu en dan word ik geïnterviewd over mijn
werkzaamheden voor artikelen in bladen. Die interviews zet ik online op deze webpagina.
Ik blog
over onderwerpen die mij interesseren op Blog Vorige Levens. Sinds 2016 schrijf
ik iedere maand een artikel voor het spirituele maandblad ParaVisie; de ene
keer over vorige levens en reïncarnatie(therapie), de ander keer over
paranormale ervaringen.
In 2021 rondde ik het e-book Het
Chinese Kompas af. Ondertussen werkte en werk ik mee aan
boeken van andere auteurs.
In april 2022 zette ik een gratis e-book
online over geestontmoetingen: Geest(ige)
ontmoetingen, waargebeurde paranormale verhalen. Je kunt dit hier
lezen. Eind juli 2022 kwam mijn 20e boek uit, een gratis e-book met
reïncarnatie- en zielsverhalen: Onbeperkt houdbaar: de ziel. Dit
is hier
te lezen of downloaden in pdf.
Voor een totaaloverzicht van boeken, klik hier.
Januari 2023: er is een nieuw gratis e-book: ‘Replay,
werken met vorige levens’
Klik op de cover voor een rechtstreeks
linkje.
Wie schrijft, die blijft! De mix tussen
therapie doen en schrijven vind ik fantastisch. Alles is op wonderlijk mooie
manier samengekomen: werken met vorige levens en het erover schrijven. Ik heb
zelf trauma’s verwerkt uit vorige levens die in de weg zaten, talenten
opgeduikeld uit levens die ik als kind al ‘wist.’ Kennis genomen van informatie
waar ik iets nuttigs mee kan doen. Als secretaresse leerde ik blind typen met
tien vingers. Iets wat nu als helderziende therapeute en schrijfster bijzonder
handig is. Alles wat je gedurende je leven (en vorige levens) leert, is
meegenomen.
Ere-lid NVRT
De Nederlandse Vereniging van
Reïncarnatietherapeuten (NVRT) benoemde me in 2019 tot ere-lid
van de NVRT (ook al ben ik geen beroepslid meer)
‘wegens bijzondere diensten voor de vereniging en belangrijke bijdragen aan de
bekendheid van regressie- en reïncarnatietherapie’. Een benoeming waar ik trots
op ben, want ik hoop van harte dat mijn boeken en gratis e-books bijdragen tot
het toegankelijk maken van het bestaan van vorige levens.
Home of www.vorigelevens.nl