OVER FRANSE RIDDERS EN KASTELEN

(herinneringen aan voorbije levens)

Uit de praktijk reïncarnatietherapie van Marianne Notschaele

© Uitgeverij RHA Publishing

Update 27-6-2016: een deel van de tekst op deze webpagina (over kastelen/energie/Loire) wordt bewerkt tot een nieuw verhaal. Zodra bekend is waar dit verhaal wordt gepubliceerd, zal ik dat hier vermelden.

De tekst hieronder is blijven staan en kan nog gewoon gelezen worden.

Op een dag, relaxend in ‘mijn’ vakantiekasteeltuin in Frankrijk -met een geleend boek van Mark- dacht ik, goh, hoe zou het met hem zijn?

Blieb-blieb-blieb deed mijn mobieltje onmiddellijk. Een sms-je… van Mark! Grappig, want a) hij sms-t nooit, b) ik dacht net aan hem en c) de sms kwam uit Frankrijk. Ook hij was met vakantie, kamperen met vrouw en kinderen. Zijn sms-je luidde: ‘Ben in Carcassonne. Heb nieuws over een v.l.-etje. Hoor je nog wel.’ (Een ‘v.l.etje’ is een afkorting die ik gebruik in e-mails voor ‘een vorig leven’.)

Op mijn ligbedje in de kasteeltuin dacht ik terug aan een zomervakantie waarin mijn man en ik een huisje huurden in een piepklein gehucht ten zuiden van Carcassonne. Wijngaarden en wijnkelders hadden meer onze interesse dan de oude stad met zijn vestingmuren. Carcassonne sloegen we over… we hadden absoluut geen zin om daarheen te gaan.

Ik mijmerde over cliënten die me de afgelopen jaren vertelden over voorgaande levens in Zuid-Frankrijk als kruisridder of Kathaar (zie ’t verhaal ‘Moeilijke schoonmoeder’) en over mijn roman 'Boodschappenmeisje', waarin ik vele vorige levens verwerkte. Zo ook eentje van Charlotte, een spiritueel boodschappenmeisje, dat een leven had gehad als wachter op een burcht in het gebied rond Carcassonne. Het bericht dat ze als wachter aan een hertog moest brengen liep verkeerd af. ‘Kill the messenger’, in plaats van ‘don’t kill the messenger’…

© Uit: Roman ‘Boodschappenmeisje’:

“Franse middeleeuwen, Katharengebied.

Een leven als man in dienst van de hertog. Wachter op een van de vier torens van een grote burcht. Een rustig en makkelijk baantje. Beetje wacht lopen, veel dobbelen en flink zuipen. Er gebeurt toch nooit wat.

Totdat de burcht belegerd wordt. Ineens moet echt wacht gelopen worden.

De belegering duurt en duurt, maar het dagelijkse leven gaat verder. Via een geheim gangenstelsel onder de burcht onderhoudt de hertog contacten met de kerkelijke orde. Af en toe komt een kardinaal of bisschop over de vloer met aanhang. Soms maakt de wachter een praatje met een kerkelijke afgezant over de duivelse ketters die beneden aan de voet van de berg wachten... en wachten. Waarop? Er gebeurt toch niks.

Op een avond staat hij op wacht. Vanaf zijn overzichtspositie op de toren ziet hij beneden in de verte plotseling brandende vuren en bewegende fakkels. De vijand komt dichterbij! Fakkels beginnen hun klim omhoog, richting burcht. Die lui zullen het toch niet in hun kop halen werkelijk aan te vallen? Gevaar! De tegenpartij zet de aanval in!

In paniek holt hij van de toren, vergeet andere wachters te waarschuwen en rent naar de troonzaal. Stormt binnen en valt midden in een geheime bespreking tussen de Franse hertog en de Spaanse bisschop. Verbaasde gezichten alom. Met overslaande stem gilt hij: ‘Ze vallen aan, ze vallen echt aan! We moeten vluchten. Iedereen naar de geheime gangen!’

In plaats van een warm onthaal krijgt de wachter te maken met een enorm gepikeerde hertog, omdat gestoord wordt tijdens geheim overleg. Met de bisschop nota bene! In reflex grijpt de hertog de lans van een van zijn pages en plaatst deze met krachtige beweging recht in het hart van de wachter. Roept: ‘Niemand van buiten waagt MIJ hier te vertellen wat beneden gaande is!’

Strompelend en bloedend probeert de wachter de deur naar de geheime gang te bereiken, maar de lange lans zit in de weg. Ter plekke bloedt hij dood.”

Carcassonne & kruisridders

Ik verbaas me niet langer over déjà vu’s tijdens vakanties. Na iedere zomervakantie krijg ik wel iemand voor een consult om uit te zoeken waarom bepaalde landen, streken of plaatsen zoveel indruk maakten of specifieke emoties opriepen. Het is niet toevallig dat mensen naar bepaalde steden, landen of historische plekken willen. Onverklaarbare heimwee naar waar ze (dit leven) nog nooit geweest zijn. Of omgekeerd, dat mensen echt niet naar een land op vakantie willen, ook al begrijpen ze niet waar hun afkeer vandaan komt. ’t Lijkt op niets gebaseerd, maar als je ooit ergens een akelig leven had is het logisch dat de behoefte niet zo groot is om nog eens terug te gaan… (was het daarom dat ik zelf met een grote boog om Carcassonne heenreed?)

Tijdens een weekendje Parijs, toen ik 18 jaar was, kwam ik voor het eerst terecht in de Joodse wijk ‘Le Marais’. Daar rondlopend liepen de tranen over mijn wangen. Zoveel herkenning, zoveel ‘ik ben weer thuis’-gevoel. Raar, maar waar, ik wist precies waar de bakker en slager hadden gezeten, op welke plek het parkje was. Er was sinds 1943 niet eens zo heel veel veranderd… Ik stond zeker tien minuten stil voor een oud winkeltje waarvan de ramen half dichtgetimmerd waren. De reclame-muurschilderingen van de kleermaker uit de jaren dertig waren vervaagd, maar nog zo vertrouwd…

Ook vriend Mark is gevoelig voor spontane indrukken met historische informatie. Bij terugkomst in Nederland las ik zijn mailtje over zijn bezoek aan het oude stadshart van Carcassonne:

“Bij het betreden van de citadel kreeg ik een gedachteflits: Hè, hè, we zijn binnen!... Enige tijd later, toen ik in de kerk kwam, was het alsof ik knielde voor het altaar. Mijn witte tenue met rood kruis drapeert over de vloer, mijn zwaard steekt naar achteren. Ik zie de marmeren plaat waarop de gelofte van nederigheid werd afgelegd. Ik kijk naar de afbeeldingen in de gebrandschilderde ramen.

De gedachte komt op ‘Mensen die hier wonen zijn geen ketters, ze geloven net als ik in Christus. Wat hebben we gedaan, we hebben iets moois kapot gemaakt!’. Ik voelde me misleid uit naam van Christus.”

Mark is van plan om de beelden en gevoelens die hij daar ter plekke ervoer, nader uit te werken. Dat wordt vast een spannend ridderverhaal. Hij zal het binnenkort wel op zijn website zetten.

Wie zegt dat geschiedenis saai is?

Marianne Notschaele-den Boer

Terug naar beginpagina voor andere verhalen.

Leestip: 'Waarom Esther geen Robinson werd' van Marianne Notschaele - meer dan 30 vorige levensverhalen uit de praktijk.

Leestip: ‘The Cathars and Reincarnation’ van Arthur Guirdham – ISBN 0-8356-0506-X 1978 USA.

The record of a past life in 13^th century France. Over groepsreïncarnatie en Katharen.

Leestip: ‘Het verloren labyrint’ van Kate Mosse – ISBN 90-269-8361-1 2005 Unieboek NL.

Roman over archeologe Alice in 2005 en Alaïs in 1209. Plaats van handeling: de heuvels van Carcassonne. Geschiedkundig goed uitgewerkt (kruistocht tegen de Katharen in 1209) en vanuit reïncarnatietherapie-oogpunt interessante overeenkomsten…J

© RHA Publishing, september 2008, update 2016